استان ایلام با مساحت ۲۰٬۱۳۳ کیلومتر مربع، بیست و دومین استان ایران از نظر وسعت به‌شمار می‌رود. مختصات جغرافیایی استان ایلام ۳۳٫۶۳۸۵۳۱°شمالی ۴۶٫۴۲۲۶۴۹° شرقی میباشد. استان ایلام در جنوب غرب ایران در سلسله جبال زاگرس واقع است و از غرب با کشور عراق از جنوب با استان خوزستان، از شرق با استان لرستان و از شمال با استان کرمانشاه همسایه است و دارای ۴۲۵ کیلومتر مرز مشترک با کشور عراق است. استان ایلام به همراه استان خوزستان دارای طولانی‌ترین مرز بین‌المللی با کشور عراق است.
بسیاری بر این عقیده اند که ایلام به معنی کوهستان میباشد که اشاره به کردها دارد. در سوره فتح آیه ۱۶ کتاب قرآن خداوند از محمد میخواهد به سوی قومی جنگجو و پر قدرت بروند. ابوهریره درباره این آیه میگوید:اینها کردها هستند,کردهایی که روی تپه ها زندگی می کردند و یا از تپه ها بالا می رفتند. همچنین ابن عمر(عبدالله پسر عمر) از زبان ابوهریره نقل کرده است که:''شما با قومی جنگ می کنید که کفش هایشان از پوست دامهایشان درست شده است.
نام این منطقه، پس از حمله اسکندر مقدونی، ماسبذان و مهرگان‌کذک بوده‌است. از قرن سیزدهم قمری تا دوره رضاشاه به این ناحیه پشتکوهِ لرستان می‌گفتند. پس از شکست مسلحانه والیان و ایلات کرد و ایلات لر و قدرت یافتن حکومت مرکزی در شهریور ۱۳۰۷ ه.ش در زمان پادشاهی رضاشاه به موجب تصویب‌نامه هیئت وزیران و به منظور یادآوری عظمت و شکوه تمدن ایلام باستان، نام روستای حسین‌آباد، به ایلام تغییر یافت و این روستا به عنوان شهر ایلام انتخاب شد. منطقه تمدن باستانی ایلام در استان‌های فارس و خوزستان امروزی تمرکز داشت اما ظاهراً تصمیم دوران رضاشاه برای نام‌گذاری استان ایلام به این موضوع برمی‌گردد که منطقه پشتکوه نیز در دوره‌هایی بخشی از ناحیه ایلام باستان بوده‌است.
ایلام شکلی نادرست از واژه سامی عیلام به معنای جای بلند و منطقه کوهستانی است. که پرهیز از حرف «ع» عربی در این تغییر املا تأثیر داشته‌است.
تقسیمات استانی
استان ایلام دارای دوازده شهرستان به این شرح است : شهرستان چرداول ، شهرستان سیروان ، شهرستان ایوان ، شهرستان ملکشاهی ، شهرستان مهران ، شهرستان بدره ، شهرستان آبدانان ، شهرستان دره‌شهر ، شهرستان دهلران ، شهرستان هلیلان ، شهرستان ایلام ، شهرستان چوار
این شهرها از سال ۱۳۱۶ ه.ش در تقسیمات کشوری، ایلام بخشی از استان پنجم یعنی کرمانشاهان گردید. در سال ۱۳۴۳ ه.ش محدوده کنونی استان ایلام به عنوان فرمانداری کل شامل شهرستان‌های ایلام، دره‌شهر، دهلران و مهران بخشی از استان کرمانشاه به تصویب هیئت وزیران رسید.
در فروردین ۱۳۵۳ ه.ش پس از تصویب هیئت وزیران فرمانداری کل ایلام شامل فرمانداری‌های ایلام، دره‌شهر، مهران و دهلران به استان ایلام تبدیل شد. در سال‌های بعد به ترتیب فرمانداری‌های شیروان و چرداول، آبدانان، ایوان، ملکشاهی و سیروان در پیکره سرزمینی استان ایلام ایجاد شدند.
نقاط شهری استان ایلام عبارت‌اند از: آبدانان ، آسمان آباد ، ارکواز ، ایلام ، ایوان ، بدره ، پهله، توحید ، چوار ، دره‌شهر ، دهلران ، سرابله ، صالح آباد ، لومار ، مورموری ، موسیان ، مهران ، میمه ، ماژین ، شباب ، بلاوه و جعفرآباد
در مهر ماه سال ۱۳۹۱ ه.ش شیروان و چرداول، در، تقسیمات کشوری در ایران به دو شهرستان، شیروان و چرداول، به مرکزیت سرابله، و سیروان به مرکزیت لومار، تقسیم شد و همچنین در تیر ماه سال ۱۳۹۲ با مصوبه هیئت دولت شیروان چرداول رسماً، به نام چرداول تغییر نام یافت و بخش بدره از شهرستان دره شهر جدا گردید و به شهرستان بدره ارتقاء یافت. در دی ماه ۱۳۹۸، هلیلان نیز از چرداول انتزاع یافت و مستقل شد.
ایلام در ناحیه‌ای کوهستانی و نیمه‌گرم و نیمه‌مرطوب قرار گرفته‌است. این استان از استان‌های جنگلی ایران است. شمال استان دارای اقلیم کوهستانی و زمستان‌هایی سرد است اما در جنوب این استان دشت‌های وسیع وجود دارد با تابستان‌هایی گرم. شاخص گردشگری استان ایلام در طول سال دارای تنوع زیادی است به گونه‌ای که در فصل گرم سال مناطق شمالی استان از نظر اقلیمی دارای وضعیت مطلوب و مناسب است و در فصل سرد سال این روند تغییر می‌یابد و مناطق جنوبی استان در این موقع از سال از شرایط اقلیمی مطلوب برخوردارشده ومناطق شمالی استان شرایط نامناسب اقلیمی را تجربه می‌کند. در مجموع ماه‌های مارس، آوریل، می، اکتبر و نوامبر استان ایلام شرایط مساعدتری برای جذب گردشگر دارد.
استان ایلام در غرب ایران قرار دارد و با وسعت ۲۰٬۱۳۳ کیلومتر مربع و ۱٫۲ درصد مساحت، بیست و دومین استان ایران از نظر وسعت محسوب می‌شود. این استان به غیر از نواحی جنوب غربی آن، مشتمل بر کوهستان‌های بسیار رفیع و در هم تنیده‌ای است که از چین‌خوردگی‌های متعدد و موازی تشکیل شده‌است. وسعت این کوهستان‌ها در شرق و شمال شرق ایلام چنان بزرگ است که مجالی به ایجاد دشت‌های میان کوهی نداده‌است. این رشته‌کوه‌ها عموماً از شمال غربی به سوی جنوب شرقی امتداد یافته‌اند.
ناهمواری‌های استان در قسمت‌های شمال و شمال شرقی با دامنه‌های پرشیب و مرتفع و دشت‌های میان‌کوهی کم‌وسعت دیده می‌شود و در قسمت‌های جنوب و جنوب غرب به صورت دشت‌های باز و پهناور است. بیش از هفتاد درصد استان کوهستانی است. چین‌خوردگی‌های استان، موازی، منظم و جنس آن‌ها رسوبی و بیشتر از نوع آهک و گچ است. در شمال و شمال شرق استان می‌توان کوه‌ای مانشت، سیوان، قلارنگ و کوه قلاجه، لنه و چرمین را نام برد. از جمله کوه‌های استان عبارت است از :
- سلسله ارتفاعات کبیرکوه
- ارتفاعات دینارکوه، اناران، سیاه کوه
- رشته کوه‌های کم ارتفاع مرزی غرب پشتکوه مشرف بر دشت‌های بین‌النهرین
- ارتفاعات مانشت کوه و رنو مسلط بر دشت ایوان
کبیرکوه یکی از ارتفاعات مهم پشتکوه با سیطره‌ای عظیم از سمت جنوب به جلگه خوزستان ختم می‌شود. بلندترین قله آن، «کان صیفی در منطقه ورزرین» نام دارد که ۳٬۰۶۲ متر ارتفاع دارد قسمتی از دامنه‌های کوه مذکور دارای جنگل‌هایی است که غالب درختان آن را بلوط تشکیل می‌دهد. دامنه‌های شرقی کبیرکوه با شیب تند، و در دره‌های ژرف و پرآب به رود سیمره منتهی می‌شود و دامنه‌های غربی آن که مشرف به نواحی مرزی ایران و عراق را تشکیل می‌دهند؛ دارای منابع نفتی و ذخایر زیرزمینی فراوان است. رشته مکوه کبیرکوه در محل به نام «کور» یا «کور» معروف است. این رشته‌کوه یکی از بزرگ‌ترین و منظم‌ترین کوه‌های زاگرس غربی است. طول این رشته‌کوه در حدود ۱۶۰ کیلومتر و عرض آن بین ۶ الی ۷ کیلومتر است. این کوهستان مانند دیواری عظیم در سراسر منطقه پشتکوه در جهت شمال غرب- جنوب شرق امتداد یافته‌است.
از دیگر ارتفاعات استان «دینارکوه» بین آبدانان و دهلران واقع شده و به موازات کبیرکوه امتداد یافته‌است و بلندترین نقطه آن ۲٬۶۰۰ کیلومتر از سطح دریا ارتفاع دارد. کوه‌های دیگر استان ایلام در شمال و شرق استان عبارتند از:
رنو و شره زول بین ایوان و چوار، کوه بانکول بین ایوان و چرداول، قلهٔ مانشت بین ایلام، کارزان و ایوان، کوه‌های بایه، نسار بلالر (بالارِ)، تالوار (تل وال)، سرخ‌گیری (سیورگیری)، ساج گوربی (ساج اَو گِل بیو) در شهرستان ایوان، سیوان کوه بین شیروان و بدره، کوه لِنه و چرمین بین چرداول و رشته‌کوه‌های زردلان و هلیلان و رشته‌کوه مرتفع قلاجه بین استان ایلام و کرمانشاه واقع شده‌است.کوه‌های غرب و جنوب غربی استان ایلام عبارتند از:
کوه‌های کوِلگ، سیاه‌کوه، نخجیرکوه، کوه سرخ، انجیرکوه، تونه کوه، کوه‌های بولی، میمک، اناران بی‌وره، پشمین در ملکشاهی، خوشادل در ملکشاهی، بلوطستان (بَلستان)، کوه دنه و کاسه ماس.
بین مرز ایران و عراق در استان ایلام رشته‌کوه‌های کم ارتفاع حمرین (همرین) واقع شده‌است که از بهرام‌آباد در مهران آغاز می‌شود و تا جلگه خوزستان ادامه دارد.
کوه قلاقیران واقع در مسیر ایلام به چوار در منطقه جنگلی ششدار قرار دارد که شاعران محلی در اشعار خود از آن به عنوان کوهی نمادین یاد می‌کنند.
دشت‌های استان ایلام
استان ایلام علاوه بر کوهستان‌های مذکور که محل چرای عشایر منطقه استان ایلام و بعضی از استان‌های همجوار هستند دارای دشت‌های وسیع و حاصلخیزی چون دشت عباس، دشت موسیان، دشت دهلران، دشت مهران (گرمسیر)، دشت هلیلان و دشت ایوان است که به شکل لوزی واقع شده و دارای خاک حاصلخیزی است. دشت‌های چالاب، محسن‌آباد، امیرآباد، گُلان، صالح‌آباد، آسمان‌آباد و دره‌شهر از دیگر دشت‌های مهم این استان هستند که علاوه بر رونق کشاورزی دارای تپه‌های باستانی بوده و آثار تاریخی زیاد و گورهای قدیمی در این منطقه فراوان یافت می‌شود که بیان‌گر وجود کانون‌ها و اجتماع جوامع بشری در این استان بوده‌است.
رودخانه‌های ایلام
به علت کوهستانی بودن استان ایلام و ریزش‌های مناسب برف و باران، رودخانه‌های کوچک و بزرگی در این ناحیه جریان دارند که منبعی برای آبیاری زمین‌های زراعی و سدسازی و آب آشامیدنی استان هستند. بیشتر آن‌ها از کبیرکوه سرچشمه می‌گیرند که دو دسته‌اند:
۱- رودخانه‌هایی که از رشته‌کوه کبیرکوه و دیگر ارتفاعات این استان سرچشمه می‌گیرند و به سوی خاک عراق در غرب استان در جریان هستند که علاوه بر آبیاری زمین‌های کشاورزان منطقه، وارد مرز عراق شده و اراضی مندلی و بدره و زرباطیه و عماره در عراق را آبیاری می‌سازند. مسدود کردن آب این رودخانه‌ها در دوران قاجارها و پهلوی و جلوگیری از جاری شدن آن‌ها به خاک امپراتوری عثمانی و عراق امروزی، باعث تنش‌ها و زد و خوردهایی بین بومیان محلی با عثمانیان و عراقی‌ها شده بود که در نهایت موجب دخالت دولت‌های طرفین در ماجرا گردیده‌است.
مهم‌ترین رودهایی که از ارتفاعات ایلام سرچشمه می‌گیرند و به سوی خاک عراق جریان دارند عبارتند از رودخانه «گنگیر» (Gangir) که از محلی به نام سراب ایوان و از کوه‌های شره زول و مانشت سرچشمه می‌گیرد و پس از پیوستن شعبات فرعی، دشت ایوان را آبیاری می‌سازد و با پیچ و خم‌های زیاد و زیبایی خاصی به طرف سومار جریان می‌یابد و آن گاه وارد خاک عراق شده و به شهر مندلی عراق وارد می‌شود. فریا استارک در کتاب خود از ماهی‌های درشت اندام این رودخانه یاد کرده‌است.
یکی دیگر از رودخانه‌های این حوزه رود «کنجان چم» است که از ارتفاعات کبیرکوه سرچشمه می‌گیرد و پس از عبور از امیرآباد و مهران، وارد خاک عراق می‌شود. رودخانه» چنگوله» از ارتفاعات کبیرکوه سرچشمه می‌گیرد و پس از آبیاری اراضی مسیر خود، وارد خاک عراق شده و منطقه «باع شاهی» عراق را در بر می‌گیرد. رودهای دیگر چون «دویریچ» و رودخانه «میمه» و «چیغاب» و «گدارخوش» پس از مشروب ساختن اراضی کشاورزی در مسیر خود، وارد خاک عراق می‌شوند.
۲- رودخانه‌های حوضه آبریز رودخانه کرخه که از ارتفاعات شرق و شمال شرق کبیرکوه سرچشمه گرفته و به سوی شمال و شرق کبیرکوه در جریان هستند، و این رودخانه‌ها اکثراً پس از طی مسافت کوتاهی وارد رودخانه پرآب «سیمره» [صیمره] در شرق کبیرکوه و شرق استان ایلام می‌شوند.
رودخانه‌هایی که از کبیرکوه و سایر کوه‌های شرق و شمال شرقی ایلام سرچشمه می‌گیرند و شعبات اصلی رودخانه سیمره در ایلام را تشکیل می‌دهند عبارتند از: رودهای «چزمان»، «چناره»، «شیروان و چرداول» آب «شیخ مکان»، «رود سیکان»، «آب زنگوان».
مهم‌ترین و پر اّب‌ترین رودخانه ایلام، سیمره است که اسم قدیم آن «اوکنو» یا «اوقنو» و نزد یونانیان «کواسپس» یا خئوپس بوده که سرچشمه این رودخانه دامنه‌های غربی کوه الوند در استان همدان و منطقهٔ نهاوند است که با نام «گاماسپ» و پس از عبور از کنگاور، صحنه و بیستون به کرمانشاه می‌رسد و در آنجا با دریافت شعبه قره‌سو در شمال شرقی ایلام وارد استان می‌شود و پس از عبور از شرق ایلام با نام «سیمره» با جهتی شمال شرقی، به جنوب غربی مرز استان ایلام و استان لرستان را تشکیل می‌دهد و در منطقه «پلدختر» با دریافت شعبه مهم «کشکان» وارد استان خوزستان می‌شود و از آن پس «کرخه» نام می‌گیرد. به‌طور کلی ۱۳ رودخانه با ظرفیت ۱٫۸ میلیارد متر مکعب آب در سال در حوزه جغرافیایی استان ایلام وجود دارد.
دراستان ایلام تعداد محدودی آبشار وجود دارد که هر کدام فضای طبیعی دلنشینی را ایجاد کرده‌اند؛ که با وجود محدودیت و سختی دسترسی به آن‌ها جاذب جمعیت هستند. ازجمله این آبشارها می‌توان به آبشار هفت آسیاب و ماربره در دره‌شهر اشاره نمود.
پوشش گیاهی
ایلام به واسطه قرار گرفتن در دامنه‌های غربی رشته‌کوه زاگرس از لحاظ پوشش گیاهی، تحت تأثیر آب و هوای منطقه و میزان ریزش‌های جوی قرار دارد و بدین سبب در مناطق کوهستانی و ارتفاعات شمال، شمال غربی، شمال شرقی و نواحی کبیرکوه دارای پوشش گیاهی مناسبی است. این جنگل‌ها عمدتاً جزو جنگل‌های مناطق خشک و نیمه خشک رشته کوه زاگرس است. وسعت جنگل‌های ایلام حدود ۵۰۰ هزار هکتار برآورد می‌شود. این جنگل‌ها از گونه‌های مختلف شامل: درختان بلوط - که بیشترین پوشش گیاهی را در استان تشکیل می‌دهد -، بنه یا پسته کوهی، انجیر کوهی، گیلاس وحشی [بِلالیوک]، زالزالک و … تشکیل شده‌است. جنگل‌ها و مراتع استان به دلیل جلوگیری از فرسایش، جذب رطوبت، تأمین نیازهای سوختی، ایجاد تعادل در طبیعت، ایجاد مکانی مناسب برای تعادل وحوش و نیز استفاده‌های دارویی، صنعتی و خوراکی و مسائل زیست‌محیطی استعداد فراوانی دارند.مراتع استان ایلام یک میلیون و ۱۶۴ هزار هکتار است که نیمی از مراتع استان از نظر پوشش گیاهی فقیر و نیم دیگر متوسط و غنی هستند.
منابع زیرزمینی استان: بیش از نود درصد منابع نفتی و گاز غرب کشور و یازده درصد منابع شناخته شده نفت و گاز ایران در استان ایلام قرار دارد. همچنین این استان در جایگاه دوم منابع نفت و جایگاه سوم منابع گاز کشور است.
تاریخ پیش از اسلام
این سرزمین، بنا به اسناد تاریخی فراوان، بخشی از کشور عیلام باستان بوده که در ۶۴۰ سال پیش از میلاد به دست آشوربانی‌پال تصرف شد. در کتیبه‌های بابلی، عیلام را «آلامتو" یا "آلام"خوانده‌اند؛ که به قولی به معنای کوهستان یا "کشور طلوع خورشید» است. بر طبق جدیدترین نظریه از دکتر والتر هینتس، استان ایلام کنونی یکی از مهم‌ترین بخش‌های امپراتوری ایلام بوده‌است. این منطقه به لحاظ موقعیت جغرافیایی و کوهستانی بودن بر سرزمین بین‌النهرین مسلط بوده‌است و فاتحان و مهاجمان سومری، اکدی و بابلی گاه از طریق مسیرهای پر پیچ و خم آن، وارد سرزمین ایلام باستان می‌شدند و از منطقه استان ایلام کنونی که در آن زمان به عنوان یکی از ایالت‌های ایلام به نام (ورهشی) یا (مرهشه) خوانده می‌شده‌است، با پیمودن دره‌ها و کوهستان‌های آن به سوی شمال جلگه‌های خوزستان و شوش پیشروی می‌کردند و شهرها و مناطق پرجمعیت ایلام را مورد هجوم و قتل و غارت قرار داده‌اند. ورهشی به احتمال قوی منطقهٔ کوهستانی پشتکوه - ایلام امروزی - و سرزمین اطراف کرخه علیا - سیمره امروزی - در قسمت شمال غرب سوزیانا بوده‌است. بیشتر مورخان نیز بر این باورند که ورهشی یک ایالت و حکومت کاملاً مستقل از ایلام باستان بوده‌است که گاهی متحد حکومت‌های بین‌النهرین و گاهی متحد ایلام می‌شده‌است و زمانی که حکام ایلامی قوی بوده‌اند، ورهشی را ضمیمه خاک خود می‌کرده‌اند. مدتی پس از سقوط عیلام، حوزه فرمانروایی آنان به دو منطقه تحت نفوذ پارس‌ها و مادها در غرب تقسیم شد. در دوره هخامنشی جزئی از امپراتوری هخامنشی بوده‌است.
از آنجا که ایلام، بین خوزستان، بین‌النهرین، لرستان و کرمانشاه واقع شده‌است، لذا در دوره اشکانیان، جزو ماد بزرگ بوده که ارشک آن را تصرف نمود. بنابه اعتقاد بعضی از محققان، خرابه‌های شهر باستانی «سیروان» واقع در شهرستان سیروان در شمال استان ایلام، از آثار و شهرهای دوره اشکانی است.
در دوره ساسانیان، استان ایلام جزء سرزمین «پهله» یا «پهلو»، یعنی استان بزرگی بود که بعدها اعراب آن را جبال نامیدند. پهله سرزمینی بود که شامل اصفهان، ری، همدان، کرمانشاهان، دینور، ماسبذان یا ماسبتان [شمال و شمال غرب استان ایلام امروزی شامل ایلام، مهران، ملکشاهی، ایوان، سیروان و چرداول، مهرجانقذق مهرگان کده در قسمت‌های جنوب شرقی و شرق استان ایلام شامل دره‌شهر و صیمره و نواحی اطراف آن]، نهاوند، کوفه، قم، قزوین، کومش، و آذربایجان بوده‌است. در این تقسیم‌بندی غرب لرستان شامل دو بخش مهم، ماسبذان و مهرجانقذق بود. شمال آن الشتر بود که جزو ماه کوفه محسوب می‌شد. بخش میانی آن، نیز جزو شاپور خواست [شاپور خوره= خرم‌آباد] یعنی شهری که به فرمان شاپور اول ساسانی بنا شده بود. دو شهر مهم این منطقه «سیمره» و «سیروان» بودند.
بعد از تسخیر ایران به وسیله اعراب مسلمان، احتمال دارد که این ناحیه جزئی از ایالت کوفه بوده باشد. از اوایل قرن چهارم تا اوایل قرن ششم خاندان حسنویه کرد بر لرستان و ایلام حکومت می‌کردند و از سال۵۷۰ تا ۱۰۰۶ اتابکان لر بر لرستان و پشتکوه حکومت کرده‌اند. تا آن که با کشته شدن شاهوردی خان واپسین حکمران اتابکان لر به دست شاه عباس یکم در آن سال حکومت بر این ناحیه و از سوی شاه عباس به حسین‌خان، نخستین والی از والیان پشتکوه داده شد. غلامرضا خان ابوقاره، آخرین والی این دودمان نیز در سال ۱۳۰۷ و از سوی رضاشاه به‌صورت تقریباً مسالمت‌آمیزی از حکومت برکنار شد. از سال ۱۳۰۹ شمسی در تقسیمات کشوری، ایلام بخشی از استان پنجم یعنی کرمانشاه گردید.ایلام در دوران جنگ ایران و عراق آسیب فراوانی دید؛ به‌طوری‌که ۳۴٬۷۷۲ واحد مسکونی در سطح استان به کلی ویران شد.
پس از اسلام
نواحی را که ما امروز همدان و کرمانشاه و دینور و نهاوند و ایلام گوییم در قدیم ماه می‌نامیدند و در ویس و رامین این لفظ استفاده شده‌است. این باقی مانده «ماد» و «مای» قدیم است که مرکز مملکت مادی باشد. عرب بعد از فتح این قسمت از ایران این لفظ را به کار بردند منتهی دو ماه قائل شدند و برای ماه نیز معنای دیگری که بعد در کتب جغرافیا معمول گردید تصور کردند و گفتند ماه الکوفه و ماه البصره و مجموع را «ماهات» نام نهادند. از ماه کوفه مرادشان دینور و کرمانشاهان تا حلوان بود و از ماه بصره مرادشان نهاوند و صیمره بود. (از سبک‌شناسی ج ۱ ص ۲۶). مسکن قوم ماد را نیز «ماد» می‌نامیدند و همین کلمه است که در پهلوی و پارسی (و نیز در تعریب) «ماه» شده. ابوریحان بیرونی در کتاب الجماهر (ص ۲۰۵) نوشته: ماه عبارت است از زمین جبل و «ماهین» عبارت است از ماه بصره که دینور باشد و ماه کوفه که نهاوند باشد و اغلب به آن دو «ماه سبذان» را افزایند و جمله را «ماهات» نامند و بسا نهاوند را به «ماه دینار» یاد کنند. (از حاشیه برهان چ معین). کلمه ماه صورت تغییر یافته «ماد» اسم قوم و مملکت غربی ایران بوده‌است. در کتاب پهلوی کارنامک اردشیر بابکان این کلمه به همان ترکیب قدیم خود «مادیک» = «ماد» آمده اما معمولاً در پهلوی ماه می‌گفته‌اند. در کتب مورخان و جغرافی دانان ایرانی و عرب غالباً به اسم ماه برمی‌خوریم ولی از دایره وسعت آن کاسته و به برخی از نواحی غربی ایران اطلاق می‌شده‌است.
بعد از تمدن کردوئنه یا کردوئنا که در اطراف دریاچه وان بود، اولین مکانی که کرد خطاب شد جاییست که تقریباً مطابق با استان ایلام کنونی تا حدود خانقین کنونی در عراق بود. بعد از پنج قرن از حکومت اعراب بر ایران، آل برزیکانی حسنویه کرد بر ایلام حکومت کردند. و حدود سه قرن حکومت محلی منطقه در دست اتابکان بود. پس از سقوط اتابکان حکومت محلی منطقه به دست والیان افتاد، که بر تمام منطقه پشتکوه، از جمله ایلام، حکومت می‌کردند. در ابتدا مقر حکومت والیان در قلعه «فلک‌الافلاک» خرم‌آباد امروزی بود، اما در دوره قاجاریان به جهت تضعیف قدرت والیان و با توجه به اختلاف‌هایی که در امور مرزی، ایران و عثمانی به وجود آمده بود، حکومت ایلام از لرستان جدا و مقر والی، از قلعه «فلک‌الافلاک» خرم‌آباد به «پشتکوه» که به ایلام اطلاق می‌شد، انتقال یافت و چون ایلام (پشتکوه) به خط مرزی ایران و عثمانی نزدیک تر بود، از تجاوز دولت عثمانی و تحریکات آنان جلوگیری به عمل می‌آوردند.
پشتکوه را به دو قسمت تقسیم کرده‌اند که عبارت بوده از پشتکوه لرستان که از اسلام‌آباد تا دهلران را در بر می‌گرفت، پشتکوه خوزستان که از دهلران تا شوش را در بر می‌گرفت و بخشی از خاک خوزستان بود. در این منطقه دهات و خانه بسیاری نبود و بیشتر اهالی چادرنشین بودند. کردها که بیشتر طوایف آن را تشکیل می‌دادند در شمال و لرها در جنوب زندگی می‌کردند. در دوره قاجاریه، به واسطه اهمیت لرستان این ولایت به دو منطقه پشتکوه (استان ایلام امروزی) و پیشکوه (لرستان کنونی) با مرکزیت خرم‌آباد تقسیم گردید و چون ایلام در دامنه‌های غربی رشته‌کوه زاگرس و پشت لرستان امروزی (خرم‌آباد) قرار گرفته‌است و قسمتی از خاک ایلام در کوه‌های کبیرکوه واقع شده‌است، لذا آن را پشتکوه نامیدند و پشتکوه همان ماسبذان (و مهر جانقذق) است. از این زمان حکومت از لرستان جدا اداره می‌شد و والیان ایلام مستقیماً از حکومت مرکزی ایران اطاعت می‌کردند. پس از انتقال مرکز حکومت والی به ایلام، به واسطه پراکندگی مردم در دو ناحیه «ده بالا» و «ده پایین» با همین عنوان از آن نام می‌بردند. پس از مرگ «حسن خان» والی، و به قدرت رسیدن «حسین قلی خان» مدت‌ها، شهر ایلام امروزی به این علت که مقر تابستانی والی بود به «حسین‌آباد» پشتکوه معروف شد و از آن، به نام «حسین‌آباد» یاد شده‌است و تا مدت‌ها ایلام یکی از شهرستان‌های استان پنجم کشور (کرمانشاهان) بود.
حکومت کردهای برزیکانی
بعد از تمدن کردوئنه یا کردوئنا که در اطراف دریاچه وان بود، اولین مکانی که کرد خطاب شد جاییست که تقریباً مطابق با استان ایلام کنونی تا حدود خانقین کنونی در عراق بود. بعد از پنج قرن از حکومت اعراب بر ایران، آل برزیکانی حسنویه کرد بر ایلام حکومت کردند. و حدود سه قرن حکومت محلی منطقه در دست اتابکان بود. ایلام حدود دو قرن یکی از شهرهای مهم و تأثیرگذار در حکومت کردهای برزیکانی بود. ایلام در طول تاریخ همواره به عنوان یکی از مراکز مهم کرد زبانها در ایران مطرح بوده‌است و حاکمیت لرهای فیلی برای دورانی بر آن دیار نتوانست بر کاهش تفاوت‌های فرهنگی و زبانی بین مردم آنجا و حاکمان لر آن موقع تأثیرگذار باشد و برخی نویسندگان هم با عنوان منطقه مهم کردنشین لرستان و ایران از آن یاد کرده‌اند که از نظر زبان و فرهنگ با حاکم‌های لر تفاوت‌های زیادی داشتن. از اوایل قرن چهارم تا اوایل قرن ششم ایلام به عنوان یک شهر مهم برای مدتی هم به عنوان پایتخت فصلی خاندان حسنویه کرد درآمد. ایلام برای مدت زیادی هم به عنوان یکی از مناطق ایالت کرمانشاهان درآمد.
حکومت والیان فیلی
گستره نام لرستان پیش از حکومت صفویان، سکونتگاه لرهای بختیاری، لرهای کهگیلویه و لرهای بویراحمدی را هم شامل می‌شد. اما پس از حکومت صفویان سکونتگاه لرهای بختیاری را منطقه بختیاری نام‌گذاری کردند و جغرافیای نام لرستان به حدود استان لرستان و ایلام کنونی محدود شد. این منطقه نیز در حکومت قاجاریان به دو بخش پشتکوه و پیشکوه تقسیم شد. اما با این حال مردم پشتکوه ویژگی‌های فرهنگی و قومی خود را همچنان حفظ کردند. محمود میرزا قاجار در اوایل دوره قاجار در مورد تفاوت‌های مردم پشتکوه و پیشکوه لرستان میگوید: «خلق پشتکوه (ایلام) را چندان ربطی با اهل پیشکوه (لرستان) نیست.»حکومت هزاراسپیان به دو قسمت لر بزرگ و لر کوچک تقسیم شد. در نمودار زیر تقسیمات لرستان از ۳۰۰ هجری قمری تاکنون آورده شده‌است که این تقسیم‌بندی از زمان حکومت کردتبار هزاراسپیان است که به دو دسته لر بزرگ و کوچک تقسیم شده‌است.
دوران معاصر
شورش ایلات کرد
با روی کار آمدن رضاشاه بر سر قدرت، یکی از کدخدایان ایل ملکشاهی به نام شاه‌محمد یاری کدخدای طایفه نقی در قیام سال ۱۳۰۸ هجری شمسی ایل‌های کرد در پشتکوه استان ایلام را رهبری نمود. در این قیام که هسته مرکزی آن ایل ملکشاهی بود. مردمی از ایل میشخاص، ایل ملخطاوی، ایل علی شروان بدره، ایل خزل، ایل شوهان، ایل دهبالایی، ایل ارکوازی، ایل عالی بیگی، ایل کُرد و … شرکت داشتند که تعداد کلی شرکت کنندگان در قیام را تا چهار هزار نفر تخمین زده‌اند. شاه محمد که نیروهایش اسلحه کافی در اختیار نداشتند، تعداد زیادی سلاح و مهمات از طریق خانقین و کردستان عراق جمع‌آوری کرد تا در نبرد علیه دولت و نظامیان استفاده نمایند. این عمل او نشان می‌دهد که شاه محمد و اسلافش با کردهای بارزانی که آن زمان تحت فرماندهی احمد بارزانی بودند رابطه گرم و صمیمانه‌ای داشته‌است. قیام با حرکت شرکت کنندگان از مرکز ایل ملکشاهی شهر ارکواز و تصرف حسین‌آباد پشتکوه که بعدها به شهر ایلام تغییر نام یافت و پیشروی بیش از ۱۰۰ کیلومتر تا تنگه رنو ایلام (تنگه‌ای در مسیر شهر ایلام به شهر کرمانشاه) ادامه داشت. هدف از پیشروی قیام کنندگان تسلط به شهرهای گیلان غرب، سومار، قصرشیرین و کرمانشاه و همراه نمودن مردم این شهرها با خود و گسترش قیام در سراسر غرب ایران بود. این قیام با خیانت رؤسای بعضی ایلات و تجهیزات بی‌شمار ارتش رضاشاه که سرتیپ حاجعلی رزم‌آرا فرماندهی آن را به عهده داشت، پس از چندین روز درگیری خونین و کشته‌شدن تعدای از قیام‌کنندگان و کشته شدن تعدادی از نیروهای نظامی به سرانجام نرسید و شاه محمد یاری نیز با عفو روبرو شد.
نماد استان ایلام : کوه قلاقیران (قلا در زبان کردی به معنای قلعه است) یکی از کوه‌های زیبای استان ایلام است که در شهرستان چوار قرار دارد. این کوه نماد این استان و همچنین شبکه استانی است.
ایل‌های کرد استان ایلام: ایل کلهر ، ایل ارکوازی ، ایل خزل ، ایل علیشروان ، ایل ملکشاهی ، ایل کرد ، ایل طولابی ، ایل بیری ، ایل میشخاص ، ایل قجر ، ایل پنجستون ، ایل شوهان (مورد اختلاف) ، ایل عالی بیگی (ئالی وی ) ، ایل بولی ، ایل دهبالایی ، ایل ریزه وند ، ایل جایروند ، طایفه زرگوش ، طایفه ناصر عالی ، طایفه هندمینی بدره ، طایفه ماسپی ، طایفه ملخطاوی ، طایفه مموس ، طایفه دوستعلی وند کرد ، طایفه گَرِکی کرد ، طایفه مورتی ، طایفه باباهای حاجی بختیار ، طایفه گُمار ، طایفه آهنگر قطب‌الدین ، طایفه صیفی ، طایفه پیرانی ، طایفه سوره میری
ایلات و طوایف لک در استان ایلام:ایل بالاوند در زردلان ، حسنوند که از استان لرستان به دره شهر مهاجرت کرده‌اند ، ایل بیرانوند که از استان لرستان به دره شهر مهاجرت کرده‌اند ، ایل بیجنوند در بخش زاگرس ، کولیوند در وزیر آباد و قلا تسمه ، طایفه ورمزیار ، طایفه غیاثوند ، طایفه ملا حسنوند ، طایفه زینی وند
طوایف لُر استان ایلام: ایل پاپی ، رشنو ، سیمینوند ، جودکی ، کاییدخورده ، پادروند ، طایفه میر در دره شهر ، سیلیورزی در آبدانان ، طایفه دیناروند در دینارکوه و دال پری ، سگوند در دشت عباس و آبدانان و دهلران ، بازگیر در گیچه ، سه سه در دره‌شهر ، طایفه بُن‌ریزی، که از هفت لنگ بختیاری به سراب گاماسب خرم‌آباد و سپس به استان ایلام مهاجرت کرده‌اند ، طایفه مموس مزیه از ایل کمالوند ، طایفه زویار (زهیار ) ، طایفه گل گلی
طوایف عرب استان ایلام : مردم عرب استان ایلام اکثراً در شهرستان دهلران و به خصوص در موسیان زندگی می‌کنند. از جمله این طوایف عبارت است از : طایفه سادات ساکن دشت عباس ، عرب‌های ربوط و خرسان ، عرب‌های چنانه ، قبیله بوحمید ، عرب‌های بنی‌لام ، صرخه ، الحیای الفضول
زبان
اریک آنونبی استان ایلام را منطقه وسیعی از همگرایی زبان‌های لری، لکی، عربی و کردی معرفی می‌کند. آنونبی در دانشنامه ایرانیکا وضعیت مرزبندی گویش‌ها و زبانها را در این استان پیچیده معرفی کرده و معتقد است هویت اقوام ساکن استان همیشه با وابستگی زبان مطابقت ندارد.
زبان‌های کردی، لری، لکی و عربی در استان ایلام رایج است. کسانی که به زبان کردی سخن می‌گویند در شهرستان‌های ایوان، ایلام، چوار، ملکشاهی، مهران، سیروان، چرداول، بدره و بخشی در آبدانان و دهلران زندگی می‌کنند. کسانی که در استان ایلام با زبان لری صحبت می‌کنند در بخش‌هایی از شهرستان‌های دهلران، آبدانان و دره شهر سکونت دارند. لک زبانها در بخش‌هایی از شهرستان‌های چرداول، شهرستان دره‌شهر و کل شهرستان هلیلان زندگی می‌کنند. در شهرستان دهلران و به‌خصوص در بخش موسیان، عده‌ای به زبان عربی صحبت می‌کنند که گروه اقلیت زبانی استان را تشکیل می‌دهند.
واژه فیلی در بین مردم ایلام معروفیت بسیار ندارد. این را کردهای ساکن عراق به مناسبت سلطه والیان لرستان موسوم به فیلی بر ایلام، رواج داده‌اند و آن از مقوله مجاز خاص و عام است (سارایی) علیرضا اسدی در کتاب خود چنین می‌آورد: «از مقایسه واژگان ایرانی میانه (پهلوی اشکانی و پهلوی ساسانی) با واژگان کردی به این نتیجه می‌توان رسید که بسیاری از واژگان پهلوی اشکانی و ساسانی با این واژگان کردی هم ریشه‌اند. این هم آوایی در بسیاری از افعال، مفاهیم سیاسی، دینی، اجتماعی، مشاغل، اسامی خاص، اسامی عام و حتی اصطلاحات عامیانه دیده می‌شود».
لهجه‌های گویش کردی ایلامی (کردی فیلی) عبارتند از:
- ملکشاهی: در شهرستان‌های ایلام، ملکشاهی و مهران
- خزلی: در بخش‌هایی از شهرستان‌های سیروان و چرداول
- آبدانانی (کُردَلی): در شهرستان‌های آبدانان(بخش مرکزی و سراب‌باغ)، دهلران (بخش مرکزی و زرین‌آباد) و دره‌شهر
- ایلامی: در شهرستان‌های ایلام، مهران، سیروان و چرداول
- بدره‌ای: بخش مرکزی شهرستان بدره
مذهب
بخش اعظم جمعیت استان ایلام پیرو مذهب شیعه دوازده‌امامی است. اقلیتی از پیروان یارسان نیز در استان ایلام زندگی می‌کنند. هنری راولینسون که در ۱۸۳۶ از پشتکوه دیدن کرده، اغلب ایلات پشتکوه را «علی‌اللهی» معرفی می‌کند که به پیروان دین یارسان گفته می‌شود.
برگی از نامداران و افتخارات استان ایلام عبارت است از :
- پروفسور جعفر دارابی پژوهشگر ممتاز و مهندس مکانیک سازمان فضایی ناسا
- پروفسور خشنود نوراللهی پژوهشگر دانشگاه هاروارد و استاد تمام مهندسی
- بهروز بوچانی نویسنده
- داریوش رضایی‌نژاد دانشمند هسته ای
- علی شادمان بازیگر
- نوید محمدزاده بازیگر
- پهلوان موسی خمیس
- سردار فتاح خان خزل
- مجتبی ملکی قهرمان وزنه‌برداری و پاورلیفتینگ
جمعیت
بنابر سرشماری مرکز آمار ایران، جمعیت استان ایلام در سال ۱۳۹۵ برابر با ۵۸۰۱۵۸ نفر بوده‌است که از این میان ۲۹۵۱۹۹ نفر مرد و ۲۸۴۹۵۹ زن بوده‌اند. این استان ۱۵۹۳۱۰ خانوار دارد. جمعیت شهرنشین این استان ۳۹۵۲۶۳ نفر است که ۶۸/۱۳ درصد استان را دربر می‌گیرد. استان ایلام کم جمعیت‌ترین استان ایران است. جمعیت شهرستان‌های این استان به تفکیک به‌صورت زیر است:
جمعیت شهرستان‌های استان ایلام
شهرستان جمعیت (نفر) شهرستان جمعیت (نفر)
ایلام ۲۳۵٬۱۴۴ ۶ دره‌شهر ۴۳٬۷۰۸
ایوان ۱۰۵،۵۶۸ ۹ مهران ۲۹٬۷۹۷
دهلران ۶۵٬۶۳۰ ۷ ملکشاهی ۲۱٬۱۳۸
چرداول ۵۷٬۳۸۱ ۸ بدره ۱۵،۶۱۴
آبدانان ۴۷٬۸۵۱ ۱۰ سیروان ۱۴٬۴۰۴
بیشترین تراکم جمعیت در شهرستان ایلام و کمترین در شهرستان سیروان دیده می‌شود. بر اساس آمار نرخ بیکاری استان ایلام در پاییز ۱۳۹۷ ه.خ ۱۰٫۶ درصد بوده‌است. از جمله آثار تاریخی استان ایلام عبارت است از: کاخ فلاحتی ، قلعه والی ایلام ، نقش‌برجسته گل گل ملکشاهی ، آتشکده سیاهگل ، مجموعه آثار تنگه دربند در شهرستان بدره (بخش هندمینی) ، رود سیمره ، سنگ‌نوشته تخت خان ، طاق شیرین و فرهاد ، مسجد حاج فرامرز اسدی در شهر ارکواز ملکشاهی ، دژ جولیان ، قلعه کلم ، شهر تاریخی سیروان ، شهر تاریخی ماداکتو ، آتشکده و تنگه بهرام چوبین ، تنگه شمشه و مسجد والی در شهر ایلام
موقعیت اقتصادی و اجتماعی
ایلام نفتخیز است و چهار درصد منابع نفتی کشور را داراست و دارای گاز بسیاری نیز هست به‌طوری‌که پانزده درصد منابع گازی کل کشور در این استان قرار دارد و پالایشگاه گاز هم دارد، اما با وجود چنین ثروت هنگفتی، نیروی انسانی نخبه، شمار نیروی بیکار و ظلم به افراد توانایی بومی به‌ویژه قشر متخصص در استان ایلام من حیث المجموع زیاد است و این استان از محروم‌ترین، افسرده ترین و مظلوم ترین استان‌های کشور است. پتروشیمی ایلام با گذشت ۱۲ سال هنوز به فاز بهره‌برداری نرسیده‌است. چاه بانکول در منطقه چرداول از چندین دهه پیش تا اطلاع ثانوی پلمپ مانده است.
خوشبختانه با توجه به اینکه استان ایلام دارای ۱۵ درصد از منابع گاز کشور است این استان طی ۵ سال اخیر بالاخره از نعمت بزرگ گاز شهری برخوردار شده‌است. در سال ۱۳۸۷ خورشیدی هفت شهرک صنعتی در استان ایلام فعال بود که بیش از ۴۵۰ واحد تولیدی و صنعتی مختلف در این شهرک‌ها فعال و دایر است. اما این آمار تا امروز رو به افول نهاده‌است. توسعه‌نیافتگی استان ایلام انتقادات بسیاری را به دنبال داشته‌است. در ۱۴ شهریور ۱۴۰۰ یکی از نمایندگان ایلام در مجلس شورای اسلامی ایران در نطق پیش از دستور خود با انتقاد از جایگاه این استان اعلام کرد که استان‌های کوچکی مانند ایلام در ایران «بر روی نیمکت ذخیره تقسیم ثروت و قدرت یا روی سکوی تماشاچیان» قرار داده‌شده‌اند.
صنعت
در استان ایلام بیشتر فعالیت‌های اقتصادی بر روی دامداری و کشاورزی متمرکز شده‌است و زمینه‌های مساعدی نیز جهت پرورش زنبور عسل وجود دارد. بخش صنعت در این استان سهم بسیار ناچیزی از اشتغال را نسبت به بخش‌های کشاورزی و خدمات به خود اختصاص داده‌است. البته با توجه به گشایش مرز مشترک با عراق در شهرستان مهران افق‌های روشنی برای توسعه تجارت و توریسم بین‌المللی و ترانزیت کالا و مسافر وجود دارد، با گسترش پایانه مرزی مهران و توسعه آن عبور و مرور ماشین‌های سنگین در داخل شهر زیاد شده اما با تلاش شبانه‌روزی و بی‌وقفه مسئولان استان پروژه کمربندی ایلام بعد از نیم دهه افتتاح شد. از نظر منابع معدنی نیز عمدتاً شامل کانی‌های غیر فلزی است. این استان از نظر ذخایر نفت و گاز غنی است.
فقر
بنابر برخی پژوهش‌های شایان توجه اخیر به سفارش دفتر طرح‌های پژوهشی «مؤسسه عالی آموزش و پژوهش مدیریت و برنامه‌ریزی» اواسط دهه نود به مدت تقریبا ۲ سال انجام شده‌است، نواحی شهری استان ایلام دارای نرخ سرشمار فقر به میزان ۱۶/۰ درصد و نواحی روستایی این استان دارای نرخ سرشمار فقر به میزان ۱۴/۱ درصد بوده‌اند. نرخ سرشمار فقر در پژوهش در شهرستان‌های استان ایلام به صورت زیر بوده‌است.
منطقه بولی در استان ایلام
شهرستان باستانی دره‌شهر با نام‌های قدیمی ماداکتو و سیمره در حال حاضر به دلیل دارا بودن قلعه‌ها و آثار تاریخی و طبیعی فراوان درمحدوده شهرستان، به عنوان قطب گردشگری استان ایلام محسوب می‌شود. شهر دره‌شهر در دوره ساسانیان یکی از پایتخت‌های ایران بوده‌است. دره‌شهر همچنین به عنوان بزرگ‌ترین شهر تاریخی غرب کشور شناخته می‌شود. از دیگر نقاط گردشگری استان می‌توان به دریاچه‌های دوقلوی آبدانان، قلعه تاریخی پشت قلعه آبدانان (دوره ساسانیان)، انبارهای هزار در آبدانان (دوره ساسانیان)، آتشکده سیاهگل (دوره ساسانیان) و طاق شیرین و فرهاد در ایوان غرب، تنگ رازیانه، میان تنگ (مانشت)، شهر باستانی ماداکتو در درّه‌شهر، آتشکده چهار تاقی دره‌شهر، دره ارغوان در شمال شهر ایلام، دریاچه سد ایلام (چم گردلان)، و چشمه‌های آب گرم دهلران، منطقه توریستی سرابکلان، آتشکده موشکان، قلعه سام و امامزاده پیرحسین و طاق رستم واقع در روستای زیبای زنجیره علیا، تنگه شمشه هلسم، شهر تاریخی گم گم در شیروان چرداول اشاره نمود. از لحاظ شرایط اقلیمی، مرداد ماه کمترین میزان مطلوبیت و مهر ماه بیشترین میزان مطلوبیت برای گردشگری را در استان ایلام دارا هستند.
سوغاتی‌ها : گیوه، بژی برساق، کله کنجی، حلوای بگل، شله کینه، نان ساجی، نان پپگ، نان گرده، برنج عنبربو، بنه، روغن حیوانی، عسل کوهی و گلیم برجسته.
امکانات روستایی استان ایلام : استان ایلام در سال ۱۳۹۰ خورشیدی ۱۰۶۴ روستا داشت که از این تعداد ۶۶۸ روستا دارای جمعیت و سکنه و ۳۹۶ روستا خالی از سکنه هستند. از این تعداد روستا به ۶۰۹ روستا برق رسانی و بخ ۶۳ روستا نیز گازرسانی شده‌است. از مجموع این روستاها ۳۵۶ آبادی دارای تأسیسات آب سالم آشامیدنی بهداشتی و تصفیه آب هستند که زیر پوشش آب و فاضلاب روستایی قرار دارند و ۱۳۳ روستا که زیر ۲۰ خانوار هستند شبکه آبرسانی ندارند.
راه‌های روستایی استان ایلام در سال ۱۳۹۰، ۱۰ هزار و ۵۷۱ کیلومتر جاده آسفالته و ۳۱ کیلومتر جاده شوسه و ۶۲ کیلومتر جاده خاکی و ۴ کیلومتر مالرو بود. در سال ۱۳۷۸، در ۲۰۱ روستا دهیار مشغول به کار بود. نرخ باسوادی نیز در مناطق روستایی استان ایلام در آن سال ۹/۸۱ درصد بود.