جایگاه توسعه منطقه ایی در نظریه های برنامه ریزی توسعه اجتماعی

توسعه منطقه‌ای یکی از مولفه‌های مهم و کلیدی در برنامه‌ریزی توسعه اجتماعی است. جایگاه این نوع توسعه در برنامه‌ریزی توسعه اجتماعی به دلیل نقش مهمی که مناطق جغرافیایی مختلف در بهبود کیفیت زندگی افراد و ایجاد تعادل در توزیع منابع و فرصت‌ها دارند، برجسته است. برخی از نقش‌ها و اهمیت توسعه منطقه‌ای در برنامه‌ریزی توسعه اجتماعی عبارتند از:

1. توزیع عادلانه منابع: توسعه منطقه‌ای کمک می‌کند تا منابع به شکل منصفانه بین مناطق مختلف توزیع شوند. این امر از تمرکز منابع در مناطق شهری بزرگ جلوگیری کرده و به توسعه مناطق محروم کمک می‌کند.

2. کاهش نابرابری‌ها: نابرابری‌های اجتماعی و اقتصادی بین مناطق مختلف یک کشور از مشکلات بزرگ توسعه اجتماعی است. با تمرکز بر توسعه منطقه‌ای، می‌توان فرصت‌های اقتصادی و اجتماعی را به شکل برابر در تمام نقاط جغرافیایی فراهم کرد.

3. تقویت هویت‌های محلی: هر منطقه جغرافیایی دارای هویت فرهنگی و اجتماعی خاصی است. توسعه منطقه‌ای با تأکید بر ویژگی‌های خاص هر منطقه، هویت‌های محلی را تقویت کرده و به تقویت حس تعلق اجتماعی کمک می‌کند.

4. مشارکت مردمی: توسعه منطقه‌ای می‌تواند با ایجاد فرصت‌های مشارکتی برای افراد جامعه، آنان را به فرآیندهای تصمیم‌گیری و اجرای طرح‌های توسعه‌ای وارد کند. این امر به تقویت انسجام اجتماعی کمک می‌کند.

5. تعادل در مهاجرت‌ها: با تمرکز بر توسعه متوازن در مناطق مختلف، مهاجرت‌های ناخواسته به شهرهای بزرگ کاهش می‌یابد و توزیع جمعیتی بهتری ایجاد می‌شود. بنابراین، توسعه منطقه‌ای به عنوان بخشی از برنامه‌ریزی توسعه اجتماعی، ابزار مهمی برای ایجاد تعادل و عدالت اجتماعی، کاهش نابرابری‌ها و بهبود کیفیت زندگی در تمامی مناطق کشور است.

عنوان کتاب : شبکه شهری و توسعه منطقه ایی مازندران  ، موالف : دکتر علی شیخ اعظمی